2. Η παράσταση αρχίζει!

Το θέατρο στην αρχαία Ελλάδα 

έχει τις ρίζες του στη λατρεία του θεού Διονύσου, τον θεό του κρασιού και του γλεντιού.

Χτιζόταν αμφιθεατρικά (ημικυκλικά) σε πλαγιά λόφου. 

Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν το θέατρο και το θεωρούσαν σημαντικό για τη μόρφωσή τους. 

Μάλιστα, στην Αθήνα υποχρέωναν με νόμους τους πλούσιους πολίτες «να χορηγούν», δηλαδή να δίνουν χρήματα, για να οργανώνονται θεατρικές παραστάσεις. Αυτοί ονομάζονταν «χορηγοί». 

Όσοι δεν είχαν χρήματα, δεν πλήρωναν εισιτήριο.

Συχνά, ένα θεατρικό έργο γινόταν θέμα συζήτησης στην πόλη, καθώς η υπόθεσή του μπορεί να είχε σχέση με αυτούς που κυβερνούσαν, τους πρόσφατους πολέμους ή άλλα θέματα που ενδιέφεραν τους πολίτες.

Οι αρχαίοι Έλληνες κατασκεύαζαν τα θέατρα με τέτοιο τρόπο, ώστε οι θεατές να μπορούν να βλέπουν και να ακούν τα πάντα, όπου και αν κάθονταν.

 

Ακόμη και ο παραμικρός ήχος από την ορχήστρα ακούγεται και στο πιο ψηλό κάθισμα του θεάτρου.

Eίχαν εφεύρει πολλούς τρόπους, μηχανήματα και κατασκευές, για να παρουσιάζεται ένα θεατρικό έργο καλύτερα, πιο φυσικό, πιο ζωντανό.

Oι ηθοποιοί ήταν όλοι άντρες. Φορούσαν μάσκες  (προσωπείο) για να παίζουν αντρικούς και γυναικείους ρόλους

και 

πολύ ψηλά παπούτσια (κόθορνοι)

Σε δοκάρια στερεώνονταν τα ζωγραφισμένα σκηνικά και καθώς περιστρέφονταν άλλαζε το σκηνικό.

Χρησιμοποιούσαν ένα είδος γερανού για να εμφανίζεται ξαφνικά στη σκηνή από ψηλά ο ηθοποιός , όταν έπαιζε τον ρόλο του θεού (από μηχανής θεός).

Κατασκευή για να παρουσιάζονται επάνω οι ηθοποιοί που έπαιζαν τους «νεκρούς» (εκκύκλημα)

Από εδώ κατέβαιναν οι ηθοποιοί για να δείξουν ότι πεθαίνουν και πηγαίνουν στον κάτω κόσμο. 

Από όλα τα αρχαία θέατρα το θέατρο της Επιδαύρου είναι το ωραιότερο και το καλύτερα διατηρημένο. Έχει χωρητικότητα 12.000 θεατών.