3. «Μαλαματένιος αργαλειός κι ελεφαντένιο χτένι…»

Τα παλιότερα χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν ακόμα εργοστάσια, 

οι άνθρωποι αναγκάζονταν να κατασκευάζουν μόνοι τα ρούχα τους και άλλα χρήσιμα αντικείμενα. 

Χρησιμοποιούσαν τον αργαλειό για να υφάνουν παντελόνια, πουκάμισα, εσώρουχα, φουστάνια, νυχτικά, 

πετσέτες,  σεντόνια, κουβέρτες,  κιλίμια, κουρελούδες κ.ά.

Η κάθε κεντήστρα έφτιαχνε το δικό της σχέδιο.

Έχτιζαν τα σπίτια τους στις κορυφές των βουνών, για να προφυλάσσονται από τις εχθρικές επιδρομές.

Τα σπίτια ήταν χτισμένα με πέτρες και ήταν μονώροφα ή διώροφα.

Με μεγάλο κόπο και επιμονή οι αγρότες έχτιζαν στις πλαγιές των βουνών «πεζούλες», για να μπορούν να καλλιεργήσουν τα φυτά τους.

Στα πιθάρια αποθήκευαν τα τρόφιμα, το λάδι ή το κρασί.

Στις πόρτες τους είχαν ένα μεταλλικό ρόπτρο, που χρησίμευε όπως το σημερινό κουδούνι στα σπίτια μας.

Στους γάμους μαζεύονταν οι κάτοικοι του τόπου φορώντας τις φορεσιές τους και γλεντούσαν χορεύοντας και τραγουδώντας.

Συνήθως ο γάμος εκείνα τα χρόνια κανονίζονταν είτε από τους γονείς είτε με προξενιό.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, κάποιοι άνθρωποι έγιναν τεχνίτες, δηλαδή ειδικοί στην κατασκευή των σπιτιών, δρόμων, γεφυριών, κοσμημάτων κτλ.

Για να διδαχτούν δεν πήγαιναν σε σχολές, αλλά κοντά σε παλιότερους τεχνίτες. O ένας μάθαινε στον άλλον τα τραγούδια του τόπου του, τους χορούς, τον τρόπο που καλλιεργούσαν τα φυτά τους, πού και πώς μαγείρευαν, να υφαίνουν και άλλες συνήθειές τους. 

Έτσι, ο τρόπος που ζούσαν, που ντύνονταν, που χόρευαν, μεταδιδόταν από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά, από τον παππού και τη γιαγιά στα εγγόνια  και δεν άλλαζε εύκολα. Αυτή είναι η παράδοση. 

Οι άνθρωποι ενός τόπου κρατούσαν τις παραδόσεις τους για πολλά χρόνια. Πολλές από τις παραδόσεις, τις συνήθειες δηλαδή των παλιότερων, διατηρούμε κι εμείς σήμερα, παρόλο που ο τρόπος ζωής μας έχει πια αλλάξει πολύ.