Πώς γράφω μια επιστολή

Ένα είδος του γραπτού λόγου είναι η επιστολή ή γράμμα.

Αυτός που στέλνει την επιστολή ονομάζεται αποστολέας

και αυτός που την δέχεται 

παραλήπτης.

Σε μια επιστολή αναφέρουμε

• απόψεις, 
• ιδέες, 
• σκέψεις, 
• πληροφορίες 

για ένα θέμα που μας απασχολεί ή μας ενδιαφέρει.







Στοιχεία που πρέπει να περιέχει μια επιστολή:

Επάνω, στο δεξί μέρος της σελίδας μας,
γράφουμε

• τον τόπο (που βρισκόμαστε) 

και

• την ημερομηνία.

Στο αριστερό μέρος της σελίδας γράφουμε

• την προσφώνηση

(φράση με την οποία απευθυνόμαστε στον παραλήπτη της επιστολής).

π.χ.
Αγαπημένε μου φίλε…
Αγαπητέ/ή κύριε ή κυρία…
Κύριε ή κυρία…

Προσοχή!
Η προσφώνηση που χρησιμοποιούμε εξαρτάται από το πρόσωπο στο οποίο απευθυνόμαστε.











Μετά από την προσφώνηση ακολουθεί το κείμενο όπου αναφέρουμε ό,τι θέλουμε να πούμε στον παραλήπτη.
Το κείμενο πρέπει να είναι χωρισμένο σε παραγράφους.













Στο κάτω δεξί μέρος της επιστολής σημειώνουμε

• την επιφώνηση (τον χαιρετισμό) 

και

• την υπογραφή μας. 

Έτσι, κλείνουμε την επιστολή μας.

π.χ.
Σε φιλώ
Φιλιά
Με αγάπη
Με τιμή
Μετά τιμής
Με σεβασμό
Με εκτίμηση

 Όταν γράφουμε μια επιστολή πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο ύφος που χρησιμοποιούμε. !!!

Πηγή : http://paidio.blogspot.gr/

Η Καθαρεύουσα

Η καθαρεύουσα είναι λόγια μορφή της Ελληνικής γλώσσας η οποία προτάθηκε τον 18ο αιώνα και χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα στην Ελλάδα από συγγραφείς, εφημερίδες και τον κρατικό μηχανισμό.












Τη μορφή αυτή πρότεινε ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833), Έλληνας φιλόλογος επηρεασμένος από τις ιδέες του διαφωτισμού. Σκοπός του με την καθαρεύουσα ήταν να «καθαριστεί» η ελληνική γλώσσα από τις ξένες επιδράσεις (τουρκικές και σλαβικές) που είχε δεχτεί κατά τη μακρά παραμονή αυτών των δυο εθνοτικών ομάδων στην ελληνική χερσόνησο.


















Η καθαρεύουσα έχει πολλά στοιχεία από την αρχαία ελληνική γλώσσα και αποτελεί ένα ενδιάμεσο κρίκο με την ελληνική δημοτική γλώσσα. Στην καθαρεύουσα χρησιμοποιείται αποκλειστικά το πολυτονικό σύστημα.

Χρησιμοποιήθηκε από το επίσημο Ελληνικό κράτος μέχρι το 1976 οπότε και καταργήθηκε από τον τότε υπουργό Παιδείας Γεώργιο Ράλλη η χρήση της και επιβλήθηκε η χρήση της νεοελληνικής γλώσσας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στη διοίκηση.
Αρκετά στοιχεία της πέρασαν στη δημοτική αν και ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε μαζικά από το λαό.


(από την Βικιπαίδεια)