33. Οι Οθωμανοί Τούρκοι κατακτούν βυζαντινά εδάφη

Στα μέσα του 14ου αιώνα ένας νέος εχθρός, οι Οθωμανοί Τούρκοι,
εμφανίστηκαν στα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας.







Ήταν σκληροί πολεμιστές και φανατικοί Μουσουλμάνοι.
Τους πληθυσμούς που αντιστέκονταν στο πέρασμά τους, τους ανάγκαζαν ν’ αλλάξουν πίστη και να εξισλαμιστούν.

πηγή: http://users.sch.gr//ipap/Ellinikos%20Politismos/xartes/Othomanoi%201360.htm

Ανεμπόδιστοι σχεδόν κατέκτησαν ολόκληρη τη Μικρά Ασία και έφτασαν ως την Προύσα, την οποία έκαναν πρωτεύουσά τους.














Με αρχηγό τους τον σουλτάνο Μουράτ Α΄ έφτασαν στον Ελλήσποντο, πέρασαν στην ευρωπαϊκή ακτή και κατέλαβαν περιοχές της Θράκης, της Μακεδονίας και της κεντρικής Ελλάδας. 
















Το 1389 νίκησαν στο Κοσσυφοπέδιο της Σερβίας το στρατό των ενωμένων χριστιανικών λαών και κατέκτησαν ολόκληρη σχεδόν τη Βαλκανική.














Λίγα χρόνια αργότερα ο σουλτάνος Βαγιαζήτ, γιος και διάδοχος του Μουράτ Α’, πολιόρκησε στενά την Κωνσταντινούπολη, θέλοντας να την κάνει πρωτεύουσα του κράτους του.


















Για καλή τύχη της Πόλης όμως, εμφανίστηκε τότε στα ανατολικά σύνορα ένας άλλος ασιατικός λαός, οι Μογγόλοι.















Με αρχηγό τους τον Ταμερλάνο λεηλατούσαν και αφάνιζαν τα πάντα στο πέρασμά τους.




















Τότε ο Βαγιαζήτ έλυσε την πολιορκία της Πόλης και έσπευσε να τους αντιμετωπίσει, πριν φτάσουν στην πρωτεύουσά του την Προύσα, όπου είχε την οικογένεια και τους θησαυρούς του.












Στη μάχη της Άγκυρας όμως (1402) οι Τούρκοι νικήθηκαν και ο Βαγιαζήτ πιάστηκε αιχμάλωτος.
Οι Μογγόλοι, παρά τη νίκη τους, δε συνέχισαν την προέλασή τους.
Αφού ερήμωσαν τη Μικρά Ασία άλλαξαν πορεία και επέστρεψαν στην Ανατολή.



















Για είκοσι χρόνια οι Τούρκοι δεν ενόχλησαν ξανά το Βυζάντιο.
Το 1421 όμως έγινε σουλτάνος ο Μουράτ Β΄.
( εγγονός του Σουλτάνου Βαγιαζήτ. Πατέρας του ήταν ο Μωάμεθ Α΄)
Φιλόδοξος και ορμητικός καθώς ήταν, ήθελε να συνεχίσει το έργο που δεν ολοκλήρωσε ο Βαγιαζήτ.

Γι’ αυτό οργάνωσε τον στρατό του και τον επόμενο χρόνο πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη από στεριά και θάλασσα, απορρίπτοντας όλες τις προτάσεις των Βυζαντινών για χρήματα και ειρήνη.
 Τα τείχη όμως και η ηρωική άμυνα των κατοίκων της έσωσαν την Πόλη κι αυτή τη φορά.

πηγή:http://users.sch.gr//ipap/Ellinikos%20Politismos/xartes/Othomanoi%201360.htm

Ο Μουράτ έλυσε την πολιορκία και με ορμητήριο τη δεύτερη πρωτεύουσά του, την Αδριανούπολη της Θράκης, στράφηκε προς την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη.
Κυρίευσε τη Θεσσαλονίκη (1430), ανάγκασε τους κατοίκους των Ιωαννίνων να του παραδώσουν το κάστρο και την πόλη τους κι έφτασε λεηλατώντας ως τον Ισθμό της Κορίνθου.









Ύστερα στράφηκε προς τον Βορρά και νίκησε στη Βάρνα της Βουλγαρίας τους ενωμένους χριστιανικούς λαούς, που προσπάθησαν να τον αντιμετωπίσουν (1444).













Με τις κατακτήσεις αυτές τα σύνορα του οθωμανικού κράτους απλώθηκαν κι έφτασαν από τον Ευφράτη ως το Δούναβη, την Αδριατική και το Αιγαίο.















Μόνη ελεύθερη νησίδα ανάμεσά τους έμενε η Κωνσταντινούπολη.












πρόσθετες πληροφορίες...

Παιδομάζωμα :




«Στους κατακτημένους λαούς οι Οθωμανοί Τούρκοι επέβαλαν το παιδομάζωμα.
 Εμπνευστής του υπήρξε υπήρξε ο Καρά Χαλίλ Πασάς, μεγάλος βεζίρης επί σουλτάνου  Μουράτ Α΄ .
Για να καλύψουν τις στρατιωτικές τους ανάγκες, καθώς έλεγαν, έπαιρναν, από μικρή ηλικία, τα δυνατά αρσενικά παιδιά των χριστιανών, τα έκαναν μουσουλμάνους, τα φανάτιζαν και τα εκπαίδευαν σε ειδικά στρατόπεδα στην τέχνη του πολέμου.











Από αυτή τη βίαιη στρατολόγηση δημιούργησαν τα τάγματα των γενιτσάρων 
( γενίτσαρος =«νέος στρατιώτης»)
Αυτοί  φημίζονταν για τη μαχητικότητά τους αλλά και για τη σκληρότητά τους κατά των αντιπάλων τους».

Βυζαντινοί απεσταλμένοι ζητούν βοήθεια από τον Πάπα




Οι Βυζαντινοί δεν πήραν μέρος στη μάχη της Βάρνας.
Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄, o Παλαιολόγος , αντί να συνεργαστεί με τους γείτονές του και ν’ αντιμετωπίσουν ενωμένοι τον κοινό τουρκικό κίνδυνο, ζήτησε βοήθεια από τον Πάπα και τους Φράγκους












Κι αυτοί, για να τον βοηθήσουν, ζητούσαν ως αντάλλαγμα νέα προνόμια και την υποταγή της Ορθόδοξης ανατολικής εκκλησίας στη δυτική Καθολική .

Η ενέργεια αυτή δε βρήκε σύμφωνο το λαό του Βυζαντίου.













Για μια φορά ακόμη, χωρίστηκε σε αντιμαχόμενες παρατάξεις:

➤ τους ενωτικούς , που ήθελαν την ένωση των εκκλησιών

και

➤ τους ανθενωτικούς, που τη μάχονταν, για να μη νοθευτεί η πίστη τους, καθώς έλεγαν.