18. Η ναυμαχία της Σαλαμίνας

O Ξέρξης, έχοντας χάσει πολλούς στρατιώτες, 
πέρασε το στενό των Θερμοπυλών και συνέχισε τον δρόμο προς την Αθήνα.

Η πόλη όμως ήταν άδεια.
Oι κάτοικοί της την είχαν εγκαταλείψει.
Τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι είχαν μεταφερθεί για μεγαλύτερη ασφάλεια στα γύρω νησιά,
ενώ οι άντρες είχαν μπει στα καράβια έτοιμοι για νέα σύγκρουση.











Στο μεταξύ οι Πελοποννήσιοι ύψωσαν τείχος στον Ισθμό, για να εμποδίσουν τους Πέρσες να μπουν στην Πελοπόννησο.
Εκεί διαφώνησαν οι αρχηγοί του στόλου.

O Σπαρτιάτης Ευρυβιάδης πίστευε πως
ήταν καλύτερο ο ελληνικός στόλος να εμποδίσει τους Πέρσες να κάνουν απόβαση στην Πελοπόννησο.

Αντίθετα ο Αθηναίος Θεμιστοκλής υποστήριζε ότι
η απόκρουση του περσικού στόλου πρέπει να γίνει στο στενό της Σαλαμίνας. 
Στο μικρό αυτό χώρο οι Πέρσες δε θα μπορούσαν να παρατάξουν όλο τον στόλο τους. 

Τα ελληνικά, εξάλλου, πλοία (τριήρεις), θα μπορούσαν να κινηθούν πιο εύκολα. 

Έτσι και έγινε.
Oι Σπαρτιάτες υποχώρησαν και δέχτηκαν τη γνώμη του Θεμιστοκλή.

Oι αρχηγοί των Περσών, μόλις είδαν τον ελληνικό στόλο να συγκεντρώνεται στη Σαλαμίνα, έδωσαν εντολή να κυκλωθεί.

















O βασιλιάς Ξέρξης, βέβαιος για τη νίκη, ανέβηκε σε μια πλαγιά του βουνού Αιγάλεω για να παρακολουθήσει τη ναυμαχία
  ( 22 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.).

Μόλις δόθηκε το σύνθημα της επίθεσης, τα ελληνικά πλοία έπλευσαν με δύναμη προς τα περσικά.

Τα πρώτα περσικά πλοία δεν άντεξαν την επίθεση και υποχώρησαν.
Το ίδιο έκαμαν και τα άλλα, καθώς δεν μπορούσαν να κινηθούν εύκολα στο στενό.
Η ναυμαχία κράτησε ως τ' απόγευμα.











Oι Πέρσες έφυγαν, ενώ η γύρω θάλασσα είχε γεμίσει από συντρίμμια.
Oι Έλληνες έδωσαν τη μάχη σε χώρο που ήξεραν και πολεμώντας γενναία νίκησαν.
Αγωνίστηκαν ενωμένοι και κατάφεραν να σώσουν την πατρίδα τους.