8. Ο Χριστιανισμός γίνεται επίσημη θρησκεία & 9. Η Αυτοκρατορία χωρίζεται σε Ανατολική και Δυτική

Το διάταγμα των Μεδιολάνων και η στήριξή του από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο βοήθησαν
στην καθολική εξάπλωση του Χριστιανισμού.


Ο Κωνσταντίνος μετά το 313 μ.Χ.:

• Έδειχνε προτιμήσεις για τις δημόσιες θέσεις και το στρατό σε χριστιανούς.

• Συγκάλεσε την Οικουμενική Σύνοδο

το 325 μ. Χ. στη Νίκαια για να καταπολεμήσει την αίρεση του Αρείου.

Η Αγία Σοφία, στη Νίκαια της Βιθυνίας, όπου έγινε η Α΄Οικουμενική Σύνοδος και κρίθηκε αιρετική η διδασκαλία του Αρείου
(έλεγε ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός αλλά το τελειότερο κτίσμα του Θεού)

• Βαφτίστηκε λίγο πριν τον θάνατό του χριστιανός.

Την ίδια θετική στάση για τους Χριστιανούς τήρησε και ο γιος του Κωνστάντιος, που τον διαδέχθηκε.


Η πολιτική αυτή διακόπηκε όταν, το 361 μ.Χ., ανέλαβε αυτοκράτορας ο ανιψιός του Κωνσταντίνου, Ιουλιανός.















Είχε σπουδάσει φιλοσοφία στην Αθήνα και θαύμαζε τον αρχαίο πολιτισμό και την αρχαία ελληνική θρησκεία.
Έτσι, προσπάθησε να την επαναφέρει , χωρίς όμως να το πετύχει.









Διέταξε να ανοίξουν οι ειδωλολατρικοί ναοί που είχαν κλείσει και ο ίδιος έπαιρνε μέρος στις ειδωλολατρικές θρησκευτικές τελετές.

Η αρχαία θρησκεία όμως βρισκόταν πλέον στη δύση της και η νέα στην ανατολή της.
 Έτσι, τα μέτρα αυτά δεν είχαν τα αποτελέσματα που περίμενε ο αυτοκράτορας και δε βρήκαν ανταπόκριση στο λαό.
 Ο Ιουλιανός  άλλωστε κυβέρνησε την αυτοκρατορία μόνο για δύο χρόνια (361-363 μ.Χ.) και σκοτώθηκε πολεμώντας τους Πέρσες, σε ηλικία 32 ετών.
















Η προσπάθεια αυτή του Ιουλιανού, παρότι δεν είχε άμεσα αποτελέσματα, δημιούργησε σοβαρές αντιδράσεις και διαμάχες ανάμεσα στους πιστούς των δύο θρησκειών.
 Γι’ αυτό ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος, που τον διαδέχτηκε,

• κήρυξε το Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία και

•  πήρε αυστηρά μέτρα κατά της θρησκείας των εθνικών:

✓ Έκλεισε τους αρχαίους ναούς,
✓ απαγόρευσε τη λατρεία των αρχαίων θεών

✓ και όρισε, με νόμο, βαρύτατες ποινές για τους παραβάτες.

✓ Κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες (392 μ.Χ.), 

✓τα Ελευσίνια μυστήρια κι 

✓ έκλεισε το Μαντείο των Δελφών.

✓ Ανέχτηκε την καταστροφή και τη λεηλασία αρχαίων ναών, μνημείων και έργων τέχνης από φανατικούς χριστιανούς.

Μάλιστα θύμα αυτού του φανατισμού ήταν και το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, έργο του μεγάλου γλύπτη Φειδία και ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

















Για όλα αυτά οι χριστιανοί ονόμασαν
τον Θεοδόσιο «Μέγα» και
τον Ιουλιανό «Παραβάτη» ή «Αποστάτη».
Ο χριστιανισμός τελικά επικράτησε κυρίως με την υψηλή διδασκαλία της αγάπης και της συγγνώμης καθώς και με το υπέροχο κοινωνικό έργο των Πατέρων της Εκκλησίας και ιδιαίτερα των Τριών Ιεραρχών,
ο Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός και Ιωάννης ο Χρυσόστομος, 
που συνδύασαν την αρχαία παιδεία με τη χριστιανική διδασκαλία.

Η βυζαντινή αυτοκρατορία μένει ενωμένη έως τα τέλη του 4ου μ.Χ. αιώνα.
Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Θεοδόσιου όμως, μετακινούμενοι λαοί,
 Ούννοι, Γότθοι και Βάνδαλοι , παραβιάζουν τα βόρεια σύνορα και απειλούν την αυτοκρατορία.










Τότε ο Θεοδόσιος, λίγο πριν από το θάνατό του, το 395 μ.Χ., μοίρασε την αυτοκρατορία στους δυο γιους του, πιστεύοντας ότι έτσι θα κυβερνιόταν καλύτερα.

•  Ο Αρκάδιος πήρε το ανατολικό της τμήμα 

και

• ο Ονώριος το δυτικό.

Ο Αρκάδιος και ο γιος του Θεοδόσιος Β’ που τον διαδέχτηκε,
✓ οργάνωσαν το ανατολικό κράτος
και
✓ αντιμετώπισαν τον κίνδυνο

• με πολεμικά 
• και διπλωματικά μέσα.

✓ Οχύρωσαν με διπλό τείχος την Πόλη,

✓ έβαλαν πλωτές φρουρές στον Δούναβη

✓ και έκλεισαν πολυδάπανες συμφωνίες ειρήνης με τους γείτονες που τους απειλούσαν.

✓ Σε κάποιους απ’ αυτούς, μάλιστα, έδωσαν γη για καλλιέργεια

✓ και άλλους τους πήραν ως μισθοφόρους στο βυζαντινό στρατό.

Οι κάτοικοι του Ανατολικού κράτους εκτιμούσαν όλα αυτά, ένιωθαν ασφαλείς και βοηθούσαν το έργο των αυτοκρατόρων.
Αν και ανήκαν σε διαφορετικά έθνη, αποδέχονταν όλοι

• την ελληνική γλώσσα., 
• τον ρωμαϊκό νόμο και 
• τη χριστιανική θρησκεία.

Ήταν τα κοινά στοιχεία που τους ένωναν.

Στο δυτικό κράτος όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.

















Εκεί, οι Γότθοι με αρχηγό τον Αλάριχο κατάφεραν να κυριεύσουν τη Ρώμη,
να τη λεηλατήσουν επί τρεις ημέρες και ν’ αποχωρήσουν παίρνοντας μαζί τους μεγάλο μέρος των θησαυρών της (410 μ.Χ.).









Το ίδιο σχεδίαζαν να κάνουν, λίγα χρόνια αργότερα, και οι Ούννοι, που με αρχηγό τον Αττίλα απειλούσαν τα σύνορα του Δυτικού ρωμαϊκού κράτους.















Ο Ρωμαίος στρατηγός Αέτιος όμως, αφού συμμάχησε πρώτα με τους Γότθους, νίκησε τους Ούννους και συνέτριψε το στρατό τους στα Καταλαυνικά Πεδία.

Τα επόμενα χρόνια οι οργανωμένες γοτθικές φυλές επιτέθηκαν πάλι κατά των δυτικών επαρχιών.
Το Δυτικό ρωμαϊκό κράτος, αδύναμο οικονομικά και στρατιωτικά, δεν μπόρεσε αυτή τη φορά να τους αντιμετωπίσει.







Έτσι, μια απ’ αυτές τις φυλές, οι Βάνδαλοι, με αρχηγό τους το Γελίμερο, πέρασαν τον Ρήνο και μέσα από τη Γαλλία και την Ισπανία έφτασαν στο Γιβραλτάρ.
 Από εκεί, σχεδόν ανεμπόδιστοι, πέρασαν στη βόρεια Αφρική, κατέλαβαν την Καρχηδόνα και την έκαναν πρωτεύουσά τους.






Με την ίδια ευκολία οι Γότθοι κατάκτησαν τις δυτικές επαρχίες, της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας.














Στην τελευταία μάλιστα, ο αρχηγός των Οστρογότθων Θευδέριχος ίδρυσε
 το «γοτθικό βασίλειο της Ιταλίας»
με πρωτεύουσα τη Ραβέννα.














Έτσι το 476 μ.Χ. το δυτικό ρωμαϊκό κράτος διαλύθηκε οριστικά.