18. Το τέλος της Επανάστασης και η ελληνική ανεξαρτησία

Η παράδοση της Ακρόπολης στους Τούρκους πολιορκητές της, το Μάιο του 1827,





ολοκλήρωσε την τουρκική κυριαρχία στη Στερεά Ελλάδα.










Δυσοίωνη ήταν η κατάσταση και στην Πελοπόννησο, όπου παρέλυσε

• κάθε αντίσταση στην Ηλεία, 
• ερημώθηκε η Μεσσηνία και
• καταστράφηκε εντελώς η Τριπολιτσά.

Μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου όμως, τον Οκτώβριο του 1827, οι Έλληνες κατάλαβαν ότι η απελευθέρωσή τους δεν θα αργούσε.








Παρόλο που οι στρατιωτικές ενέργειες απαγορεύονταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις, ο Αγώνας αναζωπυρώθηκε:

• Ο Γάλλος συνταγματάρχης Κάρολος Φαβιέρος με τακτικό στρατό  αποβιβάζεται στη Χίο.

• δυνάμωσε η επαναστατική δραστηριότητα στην Κρήτη, 
• πόλεις και χωριά της Στερεάς Ελλάδας απελευθερώθηκαν από τον Δημήτριο Υψηλάντη, τον Κίτσο Τζαβέλα και άλλους οπλαρχηγούς.

Οι νίκες του ελληνικού στρατού καθώς και η προσπάθεια του Καποδίστρια να μη δυσαρεστήσει καμιά από τις Μεγάλες Δυνάμεις, βοήθησαν στη διεύρυνση των συνόρων του ελληνικού κράτους.

Καθώς αναμενόταν να φτάσουν στην Πελοπόννησο Γάλλοι στρατιώτες για ν' αποχωρήσουν τα αιγυπτιακά στρατεύματα, ο Κυβερνήτης έστειλε πολεμικά πλοία στον Αμβρακικό κόλπο, ώστε να συμπεριληφθεί και η περιοχή αυτή στα όρια του νέου κράτους.

Η Υψηλή Πύλη, από την πλευρά της, κρατούσε αδιάλλακτη 
( ανένδοτη , αρνείται κάθε συμβιβασμό,  ) στάση απορρίπτοντας κάθε συζήτηση για αυτονομία ή ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Ωστόσο, η ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1828-1829 ανάγκασε τον Σουλτάνο να δεχτεί να αρχίσουν διαπραγματεύσεις.





Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, για να περιορίσουν τις επιδιώξεις της Ρωσίας και την αυξημένη επιρροή της στους επαναστατημένους Έλληνες, πρότειναν την ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Δυο χρόνια αργότερα, το 1832, τα σύνορα του ελληνικού κράτους διευρύνθηκαν στη γραμμή Αμβρακικού κόλπου – Παγασητικού κόλπου.

Τα νέα σύνορα αναγνωρίστηκαν και από την Υψηλή Πύλη.















Έπειτα από δέκα χρόνια συγκρούσεων, η ύπαρξη ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, αναγνωρισμένου από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, ήταν πλέον γεγονός.

Υψηλή Πύλη

Ο όρος Υψηλή Πύλη ή Μεγάλη Πόρτα, αρχικά σήμαινε την πύλη της Σουλτανικής σκηνής που ήταν η μεγαλύτερη απ΄ όλες τις άλλες.

Αργότερα  ονομαζόταν έτσι το ιδιαίτερο εκείνο τμήμα του ανακτόρου της Κωνσταντινούπολης στο οποίο είχαν τα γραφεία τους ο μέγας βεζίρης, δηλαδή ο πρωθυπουργός του τουρκικού κράτους και η κυβέρνηση.