Από το σιτάρι στο ψωμί

Ο τρόπος καλλιέργειας, θερίσματος , αλωνίσματος και λιχνίσματος 

όπως γινότανε παραδοσιακά τα παλιά χρόνια.

Σπορά

Η σπορά ξεκινούσε τον Σεπτέμβριο και τελείωνε τον Δεκέμβριο.  

Περίμεναν τις βροχές του φθινοπώρου για να μαλακώσει η γη.

Θερισμός

Το θέρος γινότανε τον Ιούνιο, τον θεριστή όπως έλεγαν τον μήνα.  Τα στάχυα είχαν  ξεραθεί  και είχε ωριμάσει ο καρπός. Έπιαναν δουλειά τα  χαράματα , πριν πιάσει η δυνατή ζέστη. Όλη τη μέρα οι γυναίκες, φορώντας τα μαντίλια και τα τσεμπέρια στο κεφάλι τους, ήταν σκυφτές, και με το δρεπάνι θέριζαν το σιτάρι.

                                                               

Ύστερα ερχόταν ο δέτης, και έδενε τα στάχυα με λεπτές βεργούλες (βίτσες) λυγαριάς ή αγριελιάς και έφτιαχνε τα δεμάτια. 

Αλώνισμα – λίχνισμα

Τα αλώνια τα έφτιαχναν στις κορφές ή στους λοφίσκους και στα μικρά υψώματα, όπου φυσάει βοριαδάκι τις απογευματινές ώρες. Τα έφτιαχναν κυκλικά με ακτίνα 3 -4 μέτρα. 

  

Αλωνάρης μήνας ήταν ο  Ιούλης. Οι αλωνάρηδες έλυναν τα δεμάτια της θημωνιάς, και σκορπούσαν τα στάχυα σ’ όλη την κυκλική επιφάνεια του αλωνιού.

Τα ζώα – αγελάδες, γαϊδούρια – ζεμένα έκαναν γύρους πολλές ώρες,  για να ποδοπατήσουν τα στάχυα. 

Μετά το αλώνισμα ακολουθούσε το λίχνισμα. Λίχνισμα είναι η διαδικασία διαχωρισμού του καρπού από τα άχυρα. Με το «δικράνι», ένα εργαλείο, τα πετούσαν ψηλά και με τον κατάλληλο αέρα τα άχυρα πήγαιναν στην «αχερίστρα», ένα χώρο δίπλα στο αλώνι, ενώ ο καρπός έπεφτε, λόγω του βάρους του, μέσα στο αλώνι.

 Μετά το λίχνισμα ο καρπός έπρεπε να καθαριστεί από τα άχυρα που δεν μπόρεσε να πάρει ο αέρας. 

Το καθάρισμα του καρπού γινότανε σε πρώτη φάση με το «κόσκινο» που είχε μεγάλες τρύπες και σε δεύτερη φάση με το κόσκινο που είχε μικρές τρύπες.