Το Σάββατο του Λαζάρου είναι το πρώτο Σάββατο πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα και
θεωρείται η «μέρα του θανάτου και της ζωής» ,αφού συνδέεται με την Ανάσταση του Λαζάρου .
Τη μέρα αυτή, ο χριστιανισμός γιορτάζει την Ανάσταση του φίλου του Χριστού,
του « αγέλαστου » Λάζαρου,
που ο Χριστός τον έφερε ξανά στη ζωή.
Ο Λάζαρος, φίλος τους Ιησού, ζούσε στη Βηθανία με τις αδελφές του Μάρθα και Μαρία.
Ο Ιησούς ήταν έτοιμος να αναχωρήσει, όταν έφτασε αγγελιοφόρος από τη Βηθανία ο οποίος του ανήγγειλε ότι ο αγαπημένος του φίλος είναι άρρωστος.
Μετά από τέσσερις μέρες ο Ιησούς φτάνει στη Βηθανία. Στο μεταξύ ο Λάζαρος είχε πεθάνει.
«Κύριε», Του είπε η Μάρθα, «αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα πέθαινε.
Και τώρα όμως γνωρίζω ότι ο Θεός θα σου δώσει ό,τι ζητήσεις από Αυτόν».
Ο Ιησούς της απάντησε ότι ο αδελφός της θα Αναστηθεί:
«Εγώ ειμί η Ανάστασις και η Ζωή», της είπε. «Αυτός που πιστεύει σε μένα θα ζήσει αιώνια.
Το πιστεύεις αυτό;», τη ρώτησε ο Ιησούς.
«Ναι, Κύριε το πιστεύω ότι εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του θεού», απάντησε εκείνη.
Και τότε Εκείνος μαζί με τη Μαρία και τη Μάρθα και πλήθος κόσμου κατευθύνθηκε στο σπήλαιο όπου είχαν θάψει το Λάζαρο.
Μόλις απομάκρυναν την πόρτα που έκλεινε την είσοδο είπε:
«Λάζαρε, δεύρο έξω». Αμέσως ο Λάζαρος σηκώθηκε και βγήκε έξω.
Ωστόσο, σύμφωνα με την παράδοση ο τρόμος για όσα είδε στον άλλο κόσμο ο Λάζαρος, άφησαν τόσο βαθιά σημάδια στην ψυχή του που δεν ξαναγέλασε ποτέ πια από τότε που αναστήθηκε.
Το Λαζαροσάββατο αποτελεί μια νεκραστάσιμη γιορτή που δεν είναι πένθιμη, αφού αποτελεί το προμήνυμα της Ανάστασης του Χριστού.
Στις περισσότερες επαρχίες της Ελλάδας, οι γυναίκες ζύμωναν για την ψυχή του Λάζαρου ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους "λαζάρηδες", τα "λαζαρούδια" ή και "λαζαράκια" στα οποία έδιναν το σχήμα ανθρώπου τυλιγμένου σε σεντόνια, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες, ενώ όσα παιδιά είχε η οικογένεια τόσα λαζαράκια έπλαθαν και στη θέση των ματιών έβαζαν δυο γαρίφαλα.